Met Peter De Roover haalde de N-VA de megafoon van de Vlaamse Beweging binnen. Behalve een stamboomflamingant is hij echter ook een notoire lastpost – zegt hij zelf. Portret van de man die net tot fractieleider is verkozen.
Dit portret verscheen in februari 2014 in Knack magazine bij de overstap van Peter De Roover naar N-VA. Vandaag, 21 januari 2016, werd hij verkozen tot nieuwe fractieleider in de Kamer voor N-VA. Hij volgt daarmee Hendrik Vuye op.
Het interview met De Roover over zijn overstap, kan u hier herlezen: ‘Bart De Wever weet dat hij een ambetante mens binnenhaalt’
Met Peter De Roover haalt de N-VA de megafoon van de Vlaamse Beweging binnen. ‘Met hem aan boord hoopt de partij de radicale Vlaams-nationalistische kiezers gerust te stellen, en ze weg te houden van Vlaams Belang.’
An offer you can’t refuse – voor minder zou Peter De Roover niet in de politiek gaan. De voorbije 25 jaar werd de erevoorzitter van de Vlaamse Volksbeweging (VBB) bij elke verkiezing wel door een Vlaamsvoelende partij gevraagd, maar hij wou zijn onafhankelijkheid bewaren. Maar aan de vooravond van de moeder aller verkiezingen was er blijkbaar geen refuseren meer aan: De Roover staat op de derde plaats op de N-VA- Kamerlijst in Antwerpen. ‘Tot voor kort was Peter waardevoller voor ons als onafhankelijk opiniemaker. Mensen als hij en Bart Maddens zijn nuttig om onze lijn te duiden’, zegt Kamerfractievoorzitter Jan Jambon. ‘Maar nu is het alle hens aan dek.’
Dat De Roover zich tot de N-VA bekeert, zal niemand met verstomming slaan. Passages bij het Katholiek Vlaams Hoogstudenten Verbond (KVHV) en de Volksunie (die hij ‘licht getraumatiseerd’ verliet), reanimator van de Vlaamse Volksbeweging, chef politiek van het Vlaams-nationalistische maandblad Doorbraak : De Roover is gepokt, gemazeld en gevaccineerd in de Vlaamse Beweging. Bovendien is hij al langer een goede bekende van de N-VA-top. Ook al is hij geen intimus, Bart De Wever kent hij al ‘van toen die nog in korte broek rondliep’ – De Wevers vader zat in het VVB- bestuur van De Roover. Jan Jambon is al sinds zijn studententijd een onafscheidelijke compagnon de voyage. Hij en De Roover verlieten bijna gelijktijdig de Volksunie, schreven in 1992 samen het boek Vlaanderen, staat in Europa , en bliezen de VVB vanaf 1988 nieuw leven in – volgens Jambon was de beweging in die tijd niet meer dan ‘een geraamte met hier en daar een plukje vlees aan’. Guido Moons, sinds kort erevoorzitter van de VVB, omschrijft de twee als ‘hemelbestormers die de onafhankelijkheid van Vlaanderen op de agenda hebben gezet’.
Lastpost
In de geschiedenis onderschat men de rol van de hofnar. Die zorgt voor kritische massa. Zonder hofnar groeit iedereen verkeerd. Ik zal dus zeker mijn mond niet houden. Bart weet dat.
Met De Roover haalt de N-VA behalve een stamboomflamingant echter ook een notoire lastpost binnen. Zijn eerste partijpolitieke avontuur werden de dranghekken in gereden toen Hugo Schiltz en Jaak Gabriels de Volksunie weg van de radicale Vlaams-nationalistische lijn verruimden. ‘Ik was bang geworden van mijn eigen partij’, zegt De Roover daarover. ‘Schiltz was een dennenboom: onder hem groeide niets, hoogstens wat mossen en zwammen. Op een bepaald moment was hij volledig omringd door jaknikkers.’ Dat risico loopt Bart De Wever in theorie natuurlijk ook, oppert De Roover. ‘In de geschiedenis onderschat men de rol van de hofnar. Die zorgt voor kritische massa. Zonder hofnar groeit iedereen verkeerd. Ik zal dus zeker mijn mond niet houden. Bart weet dat.’ Guido Moons, die in 1990 door De Roover binnengehaald werd als ondervoorzitter bij de VVB, ziet in die houding ook een risico: ‘Hij heeft de Volksunie indertijd verlaten omdat die partij niet Vlaams genoeg meer was. Wie zegt dat de geschiedenis zich niet herhaalt?’
Debatten, opiniepagina’s, Twitter: geen medium ontsnapt aan De Roovers mening. Hij is niet vies van een schop tegen de schenen: het liefst tegen belgicistische maar als het moet ook tegen zwart-gele. Toen Siegfried Bracke verklaarde dat zijn partij haar confederale eisen zou laten vallen om een socio-economische herstelregering te vormen, vond De Roover dat de N-VA iets uit te leggen had. Toch bleef hij de relaties met de N-VA verzorgen. Bij de herlancering van Doorbraak erkende De Roover in De Standaard ‘mogelijke sympathieën voor de N-VA’. Tegelijk mocht het blad niet ‘de Pravda van de N-VA worden’. Niet iedereen is het erover eens dat De Roover zich ver genoeg van de partijpolitiek hield, en al zeker niet van de partij waarvan hij nu een zitje in het parlement aangeboden kreeg. Vlaams Belangvoorzitter Gerolf Annemans zag De Roover ‘meer dan eens naar de televisiestudio’s trekken om de N-VA uit de wind te zetten’.
Met het Vlaams Blok en het Vlaams Belang onderhield De Roover een ambivalente relatie. Net als veel Vlaams-nationalisten tolereerde De Roover het Vlaams Blok met dichtgeknepen neus, in naam van de godsvrede binnen de Vlaamse Beweging. ‘Ze waren part of the family ‘, zegt De Roover. ‘Samen voor Vlaamse onafhankelijkheid, de rest deed er niet toe.’ Annemans maakt zich desondanks weinig illusies: ‘De Roover is een van die Vlaamse onafhankelijkheidsstrijders die nooit een VB’er zullen worden.’
De brede Vlaamse Beweging verliest alvast een invloedrijke stem aan de partijpolitiek. Guido Moons is niet onverdeeld gelukkig met de overstap, want zal Doorbraak even zwaar doorwegen zonder De Roover, de man die het blad van de VVB losknipte en op de kaart zette onder opiniemakers? Bij het blad zelf koesteren ze hoge verwachtingen over hun voormalige chef politiek. Redacteur Karl Drabbe ziet in De Roover ‘een potentiële opvolger van De Wever als voorzitter van de N-VA’. De vergelijking wordt door velen gemaakt: beiden zijn scherpe debaters, die hun statements met humor brengen en niet vies zijn van enige provocatie.
Moons is ook nog benieuwd naar wat er zal overblijven van De Roovers initiatief De Werkvloer, een platform voor mensen uit het onderwijs. De Roover, al 30 jaar TSO-leraar in een Antwerpse concentratieschool, is niet van plan om het regionale thema onderwijs te laten vallen omdat hij in het federale parlement verkozen zou worden. De vorig jaar met veel moeite afgesproken hervorming van het secundair onderwijs is nog niet van zijn luidruchtigste tegenstander af. Mieke Van Hecke, directeur-generaal van het katholiek onderwijs en een groot voortrekker van de hervorming, noemt De Roover in het onderwijsdebat weinig genuanceerd: ‘Hij vertrekt te veel vanuit zijn eigen klas en school, en heeft te weinig oog voor de pijnpunten die zowat alle onderwijsspecialisten en de OESO vaststellen.’
Rest de vraag of en hoeveel de N-VA zal winnen bij deze transfer. De partij mikt op 25 mei op minstens 30 procent. De partij droomt ervan onmisbaar te worden, en dus is elke stem welkom. De Roover is het Vlaams-nationalistische equivalent van gewezen Trends -hoofdredacteur Johan Van Overtveldt, die de partij economische geloofwaardigheid moest bieden. ‘Door Peter De Roover op de lijst te zetten, geeft de N-VA vooral een signaal naar de klassieke Vlaams-nationalistische achterban’, zegt politicoloog Dave Sinardet: dat de partij met notoire liberalen als Van Overtveldt, Annick De Ridder en Lorin Parys breder is geworden, maar daarom communautair niet verschuift. ‘Met De Roover aan boord hoopt de N-VA de radicale Vlaams-nationalistische kiezers gerust te stellen, en ze weg te houden van Vlaams Belang.’
Zeker is dat het parlement er met De Roover een kleurrijk parlementslid bij krijgt. ‘Ik kijk vooral uit naar de dag dat ik mijn rode Berlingo naast de Porsche van een PS’er zal zetten op de parlementaire parking’, zegt hij. En typisch voor de man die zich nooit wou opsluiten in de Vlaamse Beweging: ‘Als Peter Mertens (PVDA-voorzitter, die wellicht vanaf de Antwerpse lijst het parlement binnenkomt, nvdr.) daarvoor openstaat, gaan we zeker eens iets eten.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
